Uitgelicht uit de Databank Games
In deze blog breng ik regelmatig een van de games uit de Databank Games voor het voetlicht, met alle informatie die je kunt gebruiken om de game effectief in te kunnen zetten.
September 12th: A toy world
September 12th van Gonzalo Frasca is een van de
games die op de games
for change site zijn te vinden. Het is een ‘newsgame’. In
dit type games worden journalistieke principes toegepast bij het maken van een
game.
De game gaat over de strijd tegen terrorisme, die sinds 9/11 actueel begonnen
is. Eigenlijk is het eerder een simulatie dan een game en een heel
eenvoudige simulatie bovendien.
Je ziet een dorpje in het Midden Oosten waar burgers en een aantal terroristen rondlopen. Het enige dat je in de game kunt doen is schieten. Als je schiet, blijkt het niet om een geweer te gaan, maar om raketten, die nogal wat 'collateral damage' aanrichten. Je treft niet alleen terroristen, maar ook gebouwen en burgers. Terwijl omstanders hoorbaar rouwen om de onschuldige doden die gevallen zijn, veranderen ze in terroristen. Wanneer je blijft schieten verandert het dorpje met voornamelijk vreedzame burgers langzaam maar zeker in een dorp waar het krioelt van de terroristen. De boodschap is duidelijk: je kunt deze game onmogelijk winnen door te schieten, want dat creëert alleen maar nieuw geweld.
In feite kun je deze game niet winnen of verliezen. Om deze reden is de game ook vaak bekritiseerd: een speler heeft geen andere opties, geen keuzemogelijkheden. Daar gaat het in deze game echter niet om; het ging de makers vooral om een game die zou kunnen helpen de discussie rond 'the war on terror' op gang te brengen en dat is zeker gelukt.
De boodschap dat geweld leidt tot meer geweld wordt in deze game puur overgebracht door het spelen van de game, niet door tekst, geluid of plaatjes. Daarmee is de game een prachtig voorbeeld van het ‘procedurele retoriek’ principe van Ian Bogost.
Je ziet een dorpje in het Midden Oosten waar burgers en een aantal terroristen rondlopen. Het enige dat je in de game kunt doen is schieten. Als je schiet, blijkt het niet om een geweer te gaan, maar om raketten, die nogal wat 'collateral damage' aanrichten. Je treft niet alleen terroristen, maar ook gebouwen en burgers. Terwijl omstanders hoorbaar rouwen om de onschuldige doden die gevallen zijn, veranderen ze in terroristen. Wanneer je blijft schieten verandert het dorpje met voornamelijk vreedzame burgers langzaam maar zeker in een dorp waar het krioelt van de terroristen. De boodschap is duidelijk: je kunt deze game onmogelijk winnen door te schieten, want dat creëert alleen maar nieuw geweld.
In feite kun je deze game niet winnen of verliezen. Om deze reden is de game ook vaak bekritiseerd: een speler heeft geen andere opties, geen keuzemogelijkheden. Daar gaat het in deze game echter niet om; het ging de makers vooral om een game die zou kunnen helpen de discussie rond 'the war on terror' op gang te brengen en dat is zeker gelukt.
De boodschap dat geweld leidt tot meer geweld wordt in deze game puur overgebracht door het spelen van de game, niet door tekst, geluid of plaatjes. Daarmee is de game een prachtig voorbeeld van het ‘procedurele retoriek’ principe van Ian Bogost.
Hoe zet je September 12th in?
·
De game leent zich vooral voor het op gang
brengen van discussies over terrorisme in de klas, zowel in het
basisonderwijs als in het voortgezet onderwijs.
·
Je kunt de game niet winnen, maar toch
probeerde Sean
Trundle zichzelf een haalbaar doel te stellen: eerst om alle
gebouwen in puin te schieten, dan om ieder levend wezen neer te schieten en
vervolgens om de hele populatie te veranderen in terroristen. Dat laatste doel
was het enige doel dat hij bleek te kunnen bereiken. Duidelijker kon de
boodschap van de game niet overgebracht worden: als we alleen wapens gebruiken
is het enige waar we misschien in slagen om van de rest van de wereld
terroristen te maken.
Hiermee hebben we gelijk een goede opzet voor het inzetten van de game in de les te pakken. De discussie zou dan bijvoorbeeld kunnen gaan over de vraag of of wapens inderdaad de enige ‘tools’ zijn en welke middelen dan wèl een verschil kunnen maken. Zou het uitmaken als het Rode Kruis in het spel betrokken was bijvoorbeeld? Zijn er diplomatieke oplossingen mogelijk?
Hiermee hebben we gelijk een goede opzet voor het inzetten van de game in de les te pakken. De discussie zou dan bijvoorbeeld kunnen gaan over de vraag of of wapens inderdaad de enige ‘tools’ zijn en welke middelen dan wèl een verschil kunnen maken. Zou het uitmaken als het Rode Kruis in het spel betrokken was bijvoorbeeld? Zijn er diplomatieke oplossingen mogelijk?
·
Gebruik naast de game deze site met veel info voor
jongeren over de Midden-Oosten problematiek (met dank aan Margreet
van den Berg).
Randvoorwaarden en flexibiliteit
September
12th is een on line game. Bij het spelen wordt gevraagd (tijdelijk) de
plugin Shockwave toe te laten. Het spelen van de game duurt slechts een
paar minuten, zodat September 12th makkelijk kan worden ingezet in bijvoorbeeld
het begin van een les.
De game kan hier gratis
gespeeld worden.
Onderzoek over en ervaringen met de game
Judy Ehrentraut schreef
een kritische bespreking van de game met theoretische achtergronden.
De game kreeg aanvankelijk veel negatieve reacties, maar
toen de War on Terror steeds meer ter discussie kwam te staan nam de
populariteit van de game razendsnel toe. Tegenwoordig is de game te bekijken in
musea en tentoonstellingen en wordt deze door docenten over de hele wereld
gebruikt voor discussies in de klas.
Probeer de Databank Games uit met een gratis account. Je kunt daarmee games zoeken en het forum gebruiken. Extra informatie zoals je die hier ziet krijg je met een premium account (30 Euro per jaar) of een schoolaccount (300 per jaar, ongeacht het aantal gebruikers)
Ik heb dit spel ook vaak genoeg gespeeld op mijn laptop, geweldig spel vind ik het.
BeantwoordenVerwijderen